من براي سال ها مينويسم

سال ها بعد كه چشمان تو عاشق ميشوند...

افسوس كه قصه ي مادربزرگ بازم درست بود...

هميشه.!.

...يكي بود،يكي نبود...

چيزى كه به التماس الوده باشد نميخواهم

هرچه باشد

حتي

زندگى

دوستي همچون سروي سرسبز،چارفصلش همه آراستگيست...

من چه مي دانستم...

سبزه مي پژمرد از بي آبي...

سبزه يخ مي زند از سردي دل...

من چه مي دانستم..!..

دل هركس دل نيست...

قلب ها زآهن و سنگ،قلب ها بي خبر از

        .!.عاطفه اند.!.

شريك ميشوى...

اما هنوز...

شريك تمام بيخوابى هايم تويى...!...

مگر نميدانى "ايستادگى"

تنهايى مى آورد...؟!؟...

درد را بايد گفت!

سخن از مهر من و جور تو نيست،سخن از متلاشى شدن دوستى است،و عبث بون پندار سرورآور مهر

آشنايى با شور؟

و جدايى با درد؟

و نشستن در بهت فراموشى_يا غرق غرور؟!

سينه ام آينه ايست،با غبارى از غم

تو به لبخندى از اين آينه بزداى غبار

آتش ميگيرم

يعنى او نخواست كه نشد؟!؟

هميشه خودم را در پس يك در تنها ديده ام.

گويى وجودم در پاى اين در جا مانده بود.

درگنگى آن ريشه داشت.

آيا زندگى ام صدايى بى پاسخ نبود؟