ممنونم از آدمایی که خوب ادعای همراهی میکنن و خوب بلدن تو بدترین شرایط آدمو تنها بزارن

توي زمستون زنگ بزنم بدون هيچ دليل بگم خيابوناي برفي منتظرن...بعتد با ترديد بپرسم مياي كه؟

در جوابم بدون مكث بگه:يه جفت دستكش ميارم فقط،

لنگه من،يه لنگه تو،

سر اينكه دستاي گره شدمون تو جيب كي باشه بعدن تصميم ميگيريم...

چه بخشنده خدای عاشقی دارم

که میخواند مرا با انکه میداند گنهکارم

دلم گرم است میدانم

بدون لطف او تنهای تنهایم....

وقتي غم تو دل باشه ديگه مردن اسونه

قامتش خم شده از كوله ي سياه غم

چي ميخواد تو روزگارجز خدا كي ميدونه

كي اين مرد غريب،مثل من پريشونه

ميدونه همين شبو توي دنيا مهمونه

باز يكي با بند غم خودشو دار ميزنه

پشت خونه ي دلش غم داره در ميزنه

ميدونه تو زندگيش ديگه خط اخره

رو سرش جغد اجل داره پرپر ميزنه

غم مياد يواش يواش خونه ي دل در ميزنه

ميگن اين دنيا ديگه مثل قديما نميشه

دل اين آدما زشته ديگه زيبا نميشه

اون بالا باد داره زاغ ابرا رو چوب ميزنه

اشك اين ابرا زياده،ولي دريا نميشه

زنى تنها

در آستانه ى فصلى سرد

در ابتداى درك هستى آلوده ى زمين

و ياس ساده و غمناك آسمان

و ناتوانى اين دستهاى سيمانى...

دلم حساس شده....

 قطعن قرباني غروب هاي غم انگيزت ميشود  !!!

"رفتن" هميشه

حتي در دستور زبان فارسي هم

"لازم " است...!...

من براي سال ها مينويسم

سال ها بعد كه چشمان تو عاشق ميشوند...

افسوس كه قصه ي مادربزرگ بازم درست بود...

هميشه.!.

...يكي بود،يكي نبود...

چيزى كه به التماس الوده باشد نميخواهم

هرچه باشد

حتي

زندگى

دوستي همچون سروي سرسبز،چارفصلش همه آراستگيست...

من چه مي دانستم...

سبزه مي پژمرد از بي آبي...

سبزه يخ مي زند از سردي دل...

من چه مي دانستم..!..

دل هركس دل نيست...

قلب ها زآهن و سنگ،قلب ها بي خبر از

        .!.عاطفه اند.!.

شريك ميشوى...

اما هنوز...

شريك تمام بيخوابى هايم تويى...!...

مگر نميدانى "ايستادگى"

تنهايى مى آورد...؟!؟...

درد را بايد گفت!

سخن از مهر من و جور تو نيست،سخن از متلاشى شدن دوستى است،و عبث بون پندار سرورآور مهر

آشنايى با شور؟

و جدايى با درد؟

و نشستن در بهت فراموشى_يا غرق غرور؟!

سينه ام آينه ايست،با غبارى از غم

تو به لبخندى از اين آينه بزداى غبار

آتش ميگيرم

يعنى او نخواست كه نشد؟!؟

هميشه خودم را در پس يك در تنها ديده ام.

گويى وجودم در پاى اين در جا مانده بود.

درگنگى آن ريشه داشت.

آيا زندگى ام صدايى بى پاسخ نبود؟

بى ترديد بايد هيچ شد!

عشق موندنه نه رفتن!بايد بومى اين شهر باشى تا غربت نگيردت!

بايد اهل اين يار بود.يكبار كه رفتى،ديگه رفتى،برگشتن بى فايده س!

امتحان آدم ها همينجا بود.دست هاى شيطان پر از زنجير بود.

خدا گفت:زنجير هايتان را پاره كنيد.شايد نام زنجير شما عشق است.

يك نفر زنجير هايش را پاره كرد.نامش را مجنون گذاشتند.

مجنون اما نه ديوانه بود و نه زنجيرى.

اين نام را شيطان بر او گذاشت!

محبوب من امروز به سراغ من آمد و در حالى كه چهره ى تند و چشمان آمرانه اش_كه هميشه حالتى مهاجم داشت_معصوميتى حاكى از فداكارى و ايثار گرفته بود،گفت:دوست من تو را سوگند مى دهم كه نياز من به داشتن تو،كه حيات من به آن بسته است،تو را در بند من نيارد.اگر مى خواهى برو،اگر مى خواهى بمان! آن چنان كه مى خواهى«باش»

ااغاز

و در اغاز هيچ نبود...

كلمه بود

و ان كلمه خدا بود